Donder is Dood

Ons Dondertje is dood.

Dondertje, ons konijn is 9 jaar geworden en afgelopen vrijdag vredig ingeslapen.

Dondertje bleek na 9 jaar geen jongen maar een meisje. 2 dagen daarvoor was ze bevallen van een baby. We vonden het perfecte kleine schepsel levenloos in de ren. We wisten niet wat er gebeurd was en Dondertje ook vast niet. Die stil in haar hok zat te treuren.

De dag erna ging het wat beter, voor even. Maar weer een dag later is ze ineens ziek. Ze kon niet meer op haar pootjes staan, ze was verlamd en soms ook niet.

Mijn zoon kocht een draagmandje, en ging naar de dierenarts. Er was niets meer te doen. Dondertje had nog een babietje in haar buik, waarschijnlijk al overleden ook. En had een infectie en was daardoor vergiftigd. Het ging zo snel.

De dierenarts kon natuurlijk niet verklaren waarom zo’n oud nijntje nog een kindje kreeg, maar ze was zo snel zo ver heen dat het echt het beste was voor haar haar rust te gunnen, ze zou een operatie nooit overleven.

Donder kreeg een spuitje om te slapen en werd daarna geeuthaniseerd. Ze zijn erbij gebleven, tot het voorbij was. Mijn zoon kwam huilend thuis met zijn lege mandje. Ontroostbaar. En wij allemaal.

Later op de dag heeft de dierenarts hem nog gebeld, Hij had nogmaals goed gekeken, ja het was toch echt een meisje geweest. Ik begreep dat de dierenarts meer belde om mijn zoon te troosten dat die conclusie mee te delen.

En zojuist komt de post, een kaart met daarin “Veel sterkte”. Gewenst door de Medewerkers van Dierenkliniek Heythuysen.

Ik moest weer huilen. Niet om Dondertje die nu rust heeft na een lang en vrolijk leven. Ikmoest huilen omdat er mensen zijn die werken in de zorg voor dieren, die meer compassie en menselijkheid aan de dag leggen, dan sommigen die zouden moeten werken aan zorg voor mensen. Maar hier is het bewijs:

Overmand ineens door de gedachte, denk ik, was ik maar een konijn. Dan had mijn konijnenfamilie vast niet zo (lang) te lijden onder een verlies. Maar die drogreden gaat niet op: Donder’s treuren over het verlies van haar baby was oprecht. Een konijn blijkt  meer gevoel te hebben dan menig mens voor zijn eigen beperkte of zieke soortgenoot.

Als ik nou als konijntje, na zoveel jaren i.p.v. dagen met mijn lamme pootjes, uit mijn lijden verlost zou worden, kreeg mijn familie misschien ook een kaartje. Steun en een hart onder de riem.

Een paradox.

Wanneer zorg voor dieren humaner en meer compassie toont dan zij die de zorgplicht hebben voor mensen.

Die mensen met zorgplicht voor medemensen,  geen kaart maar zelfs geen antwoorden meer geven op je vragen. Je negeren. Alsof je al dood bent. Zonder getuigenis en zelfs het kaartje met steunbetuiging zijn vergeten.

Namens mij en de kinderen, heel erg veel dank aan Dierenartsenpraktijk Neuteboom in Heythuysen voor jullie steun.  Voor de geruststelling, dat er mensen zijn in de “zorg” die wel een hart hebben voor hun “patiënten”. Zodat we zeker weten, wanneer onverhoopt een van onze dierlijke gezinsleden iets gaat mankeren, zij wel met liefde en een oprecht hart worden geholpen. Dank u wel.

Daar kunnen velen met een zorgplicht voor mensen nog wat van leren.