Ik voel me normaal, maar zo word ik niet behandeld
Bron: Radar Lezerscolumn | 6-7-2017 door Jolanda van der Niet (57), Assen
Nadat ik een jaar of tien geleden agressieve reuma kreeg, kon ik nauwelijks nog een meter lopen. Wat was ik gelukkig met mijn rolstoel!
Ik kon met behulp van mijn partner weer naar WINKELS… Naar de stad, mee boodschappen doen. Heerlijk, ondanks alle narigheid voelde het alsof ik een stuk vrijheid had teruggekregen!
Vrijheid en veiligheid – maar dan bij de kassa…
Ik kreeg alleen geen invalidenkaart van de gemeente. Ik had gekozen voor de Wmo-taxipas, en je mag hier een van de twee. (Wmo: Wet maatschappelijke ondersteuning.) Het leek me veilig, als mijn partner niet thuis was, dat ik dan toch vervoer kon regelen.
Hier in de stad loop je in je rolstoel nog net geen whiplash op, maar dat geeft niet: ik kan weer een cadeautje kopen, kleding zelf kopen, joepie! Maar dan bij de kassa… Ik leg mijn product neer, ik betaal, en ja, mijn pártner krijgt de bon en het product.
Negen van de tien keer controle
In het begin zei ik er wel eens iets van, maar dat is zinloos. In supermarkten krijgen we, heel toevallig, negen van de tien keer controle.
Deze week waren we bij de winkel die op de kleintjes let. Boodschappen gedaan, ik wil zegels en een kortingskaart voor de parkeergarage. Ik geef de bon aan de jongedame, en ja hoor, er wordt weer niet tegen me gepraat. En ondanks dat ík degene ben die de parkeerkaart van de auto en de supermarktbon heeft gegeven, krijgt híj de kortingskaart.
Hoe kan het toch dat winkelmedewerkers niet begrijpen dat je, als je in een rolstoel zit:
- gewoon kunt praten?
- vaak wel kunt autorijden?
- niet automatisch zwaar geestelijk gehandicapt bent? Je kunt heel goed scannen en je gekochte bloes of cadeautje zelf aanpakken nadat je het hebt betaald, en dan ook nog de bon in je tas doen.
Alleen vanwege die wielen
Huilend kwam ik gisteren thuis. Ik voel me heel normaal maar word niet zo behandeld, alleen vanwege die wielen.
Het ligt aan het personeel, niet aan mij of mijn rolstoel, maar het voelt zó naar…
Jolanda van der Niet (57), Assen
(Deze column vertegenwoordigt de mening / ervaring van de auteur en niet noodzakelijkerwijs die van de redactie.)
Verdien ook 50 euro met je lezerscolumn
Wil jij, net als Jolanda, je ei kwijt over een consumentenkwestie en dat bovendien beloond zien met publicatie op de Radar-website én met een cadeaubon ter waarde van 50 euro? Wij zijn benieuwd naar jouw epistel!
Lees meer op de website van Radar
Doofpot WMO Leudal 