Artikel 1: Veel mensen met beperking of ziekte worden belemmerd

TWENTE –  Vanuit het meldpunt discriminatie Artikel 1 Overijssel, ook in uw gemeente actief, laat ik op deze plek maandelijks mijn licht schijnen op het verschijnsel discriminatie.

Mensen met een beperking of een chronische ziekte hebben, net als iedereen, het recht om zelfstandig aan de samenleving deel te nemen. Dit recht is vastgelegd in het VN-verdrag handicap, dat per 14 juli 2016 in Nederland van kracht is.

Veel mensen met een beperking of chronische ziekte worden hierin helaas nog steeds belemmerd. Zo zijn er die geen werk krijgen of die hun baan verliezen vanwege vooroordelen van werkgevers, of vanwege pure onwil om doeltreffende aanpassingen aan de werkplek te verrichten. Blinden en slechtzienden die nauwelijks zelfstandig met het openbaar vervoer kunnen reizen. Of kinderen met extra zorgbehoeften die door scholen niet worden toegelaten.

Het hierboven genoemde VN-verdrag gaat over alle terreinen van het leven, zoals onderwijs, werk, toegankelijkheid en wonen. Het verdrag verplicht de overheid voor een samenleving te zorgen waarin iedereen mee kan doen én keuzevrijheid heeft (dit heet een ‘inclusieve samenleving’). Daarnaast is in Nederland de Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte (WGB h/cz) van kracht. Deze wet verbiedt discriminatie op deze gronden.

Bij een beperking denkt menigeen vaak aan mensen in een rolstoel. Maar er zijn ook veel onzichtbare beperkingen zoals mensen met dyslexie of autisme, mensen die doof zijn of een psychische aandoening hebben. Ook de meeste chronische ziekten zijn niet direct zichtbaar. Toch moet de samenleving met al deze mensen rekening houden.
Dat dit niet altijd gebeurt, wordt duidelijk als we kijken naar de aard van de klachten die bij Artikel 1 Overijssel in de afgelopen jaren zijn gemeld over discriminatie op grond van handicap en chronische ziekte.

Een kleine greep:
-Een man in een rolstoel meldt dat hem de toegang is geweigerd in een shoarmazaak in Enschede omdat men net de vloer gedweild had en de wielen van zijn rolstoel de vloer zouden bevuilen. Mensen met schoenen aan werden wel toegelaten.

-Een vrouw met reuma uit Dinkelland moet een spoedoperatie ondergaan om verdere schade aan haar pols te voorkomen. Om die reden krijgt ze van haar werkgever waar ze op uitzendbasis werkt geen vaste baan, hoewel die in een eerder stadium wel was toegezegd.

-Een Wierdense met dyslexie heeft voor haar eindexamen aanpassingen gevraagd, waar zij wettelijk gezien recht op heeft. De onderwijsinstelling weigert om haar tegemoet te komen.

-Een Lossernaar met een hulphond (blindengeleidehond) mag deze niet meenemen in de taxi. De taxichauffeur weigert namelijk naar eigen zeggen alle huisdieren en wil geen uitzonderingen maken.

In al deze situaties is sprake van discriminatie. In drie van de vier gevallen bleek het nodig om voor de cliënt een oordeel te vragen aan het College voor de Rechten van de Mens. Soms is dat de enige manier om het beleid van werkgevers, onderwijsinstellingen, vervoerders en andere aanbieders van goederen en diensten te veranderen. Helaas. Want niet iedereen met een beperking, die tegen deze vorm van discriminatie aan loopt, wil dit door een procedure oplossen. Of weet de weg.

Hopelijk is dat laatste na dit artikel beter bekend.
Mocht u in het recente verleden ervaringen hebben opgedaan met deze vorm van discriminatie, meld dit dan. Artikel 1 is bereikbaar op telefoonnummer 053-4302299 en via http://www.artikel1overijssel.nl