#Facepalm-Award voor @Welzorg: Terminale Sietz (84) heeft nog één wens, maar zorgaanbieder laat het afweten

Zelf houdt hij er rekening mee dat dit de laatste zomer van zijn leven is. Sietz Leeflang (84) in Breskens heeft leukemie en nog maar één wens: een lage-instapfiets met trapondersteuning. Zo kan hij in zijn laatste maanden nog bij wat mensen langs. Tevergeefs wacht hij er al maanden op, omdat zorgaanbieder Welzorg niet levert. Hij is niet de enige. De gemeente Sluis is boos.

,,Kom maar binnen hoor”, roept Leeflang vanuit zijn woonkamer. ,,Ik heb de deur al voor je opengedaan.” Achter de rollator loopt hij stap voor stap naar de keuken om een blad met koffie en koekjes te halen. De oud-journalist van het Algemeen Handelsblad (nu NRC Handelsblad) en oprichter van milieu-proefboerderij De Kleine Aarde is ernstig ziek.

,,Ik heb al 2,5 jaar leukemie”, vertelt hij aan tafel. ,,Elke veertien dagen moet ik een bloedtransfusie ondergaan. Op een gegeven moment begeeft mijn hart het vanwege zuurstofgebrek. Ik heb nog een half jaar te leven, als ik geluk heb driekwart jaar. Als je vraagt of ik dat erg vind, ach, ik ben al bijna 85 en ik heb het allemaal wel gezien.”

Zo nuchter als hij over zijn ziekte praat, zo boos is hij op Welzorg, een landelijke aanbieder van (zorg)hulpmiddelen, zoals scootmobielen. De instelling heeft in Zeeland vestigingen in Zierikzee, Sint Maartensdijk, Goes en Axel. ,,Een jaar geleden werkte Welzorg nog goed. Maar er is kennelijk een reorganisatie geweest en sindsdien is het een puinhoop.”

Nadat hij acht weken in het ziekenhuis in Terneuzen had gelegen, raadde de gemeente Sluis hem in maart een lage-instapfiets aan; een tweewieler met trapondersteuning. Leeflang wacht geen moment. In april nog keurt de gemeente zijn aanvraag goed. Tot zijn vreugde mag hij een proefrit maken op de Van Raam Balance, al kost hem dat een halve dag voor niets wachten. Kleinigheidjes hou je altijd, denkt Leeflang dan nog. Zeker omdat de fiets hem uitermate bevalt. ,,Er is een levertijd van zes tot acht weken, dus ik dacht: met een beetje geluk zit ik in juli op de fiets.”

Mooi niet dus. Na weken wachten krijgt de Bressiaander in juni bericht: de fiets komt eraan. ,,Ik heb toen, het was op een maandag, weer ruim een halve dag zitten wachten. Maar geen fiets.” Een belletje leert hem dat er onderdelen ontbreken. Dezelfde week volgt een nieuwe afspraak: 14 juli zal de grote dag worden. ,,Ik moest vanaf acht uur klaar zitten. Maar na weer een halve dag wachten en opnieuw bellen, kreeg ik weer te horen dat onderdelen ontbraken en dat de fiets niet geleverd kon worden.”

Afgelopen donderdag wachtte Leeflang tevergeefs voor de vierde keer op zijn felbegeerde fiets. ,,Welzorg belde. Het was, zo zeiden ze, de schuld van de fabriek, er kon een onderdeel niet worden geleverd. Het wordt nu 25 augustus.”

Zijn dochter gelooft er geen bal van, belt de fabriek en hoort dat er helemaal geen problemen zijn. ,,Welzorg liegt”, roept Leeflang kwaad. ,,Ik weet niet wat het is, ik kom er niet doorheen.” Triest, want de speciale fiets zou Leeflangs leven nog een beetje kleur geven. ,,Ik heb een vouwfiets. Die is net klein genoeg dat ik hem onder mijn benen door kan schuiven en wat boodschappen kan doen. Maar ver kan ik er niet mee rijden.”