Ervaringsdeskundige: ‘Zorg voor kwetsbare ouderen is een totale aanfluiting’

‘Zorgverleners werken langs elkaar heen’. Met deze kop opent het Brabants Dagblad het artikel over ouderenzorg (2 augustus). Vooral de meest kwetsbare ouderen zijn de laatste jaren de dupe geworden door steeds meer bezuinigingen in de zorg. En het einde daarvan is nog steeds niet in zicht, ook het nieuwe kabinet zal daarin de ontstane plooien niet gladstrijken.

Je kunt het hoog van de toren schreeuwen dat de zorg miljarden kost, maar het trieste ervan is dat men geen enkele notie heeft dan wel enige controle uitvoert aan welke middelen het geld wordt uitgegeven. Het is niet onbekend dat vele instellingen kapitalen hebben verduisterd en dat besturen daarvan op brede schaal haar zakken daarmee wisten te vullen, en dat gebeurt allemaal ten koste van diezelfde zorgmiddelen.

Om ziekenhuiskosten in te dammen, was het alternatief thuiszorg of gebruikmaken van een zorginstelling om herstel van de patiënt tegen een lagere kostprijs te bevorderen.

Als ik lees in hetzelfde artikel dat specialisten weinig vertrouwen hebben in dit systeem moet ik helaas die indruk bevestigen. Maar volgens het scenario van zorgverzekeraars zijn ziekenhuizen ‘verplicht’ patiënten zo snel mogelijk vanuit het ziekenhuis te verplaatsen naar zorginstellingen of thuiszorg die zogenaamd de laatste handelingen moeten uitvoeren. Die handelingen zijn doorgaans afgestemd op ‘therapie’ in de vorm van wondverzorging dan wel lichamelijk herstel.

In redelijke conditie was ze in Eempoort Revalidatiecentrum opgenomen, maar binnen een week was ze totaal terug bij af, mede door de intrede van een heftige bacterie. De therapiebegeleiding was een totale aanfluiting gedurende deze periode; de dagbehandeling beperkte zich tot maximaal 1 uur, soms zelfs minder. Als je als leek moet aangeven hoe bepaalde handelingen in verzorging werden uitgevoerd in het JBZ, dan zegt dat voldoende over het niveau in opleiding van de verpleegkundigen die daar in dienst waren.

Mijn vraag aan het JBZ, of deze overplaatsing naar de Eempoort wel medisch verantwoord was, werd duidelijk beantwoord met ‘ja’. ‘Als het niet verantwoord zou zijn, blijft ze in het ziekenhuis en zoeken wij naar een verantwoorde overplaatsing’, aldus het JBZ. Al snel bleek dat de overplaatsing naar de Eempoort voor verder herstel niet verantwoord was.

Ondanks dat we teleurgesteld waren in de medische verzorging, stellen we nu nog steeds dat we de aanwezige verpleging er nooit op aan hebben gesproken. Dat de verpleging beperkt was in hun medische kwaliteiten, daar is de directie verantwoordelijk voor, daar kun je een verpleegster niet op afrekenen. Zij deden hun best en waren eveneens patiëntvriendelijk. Blaam treft de organisatie Park Eemwijk die in dit geval het JBZ de overtuiging had gegeven dat zij in staat waren aan hun verzoek gevolg te geven. Anderzijds is het van de zijde van het JBZ een grote nalatigheid dat zij tijdens die periode geen enkel contact opneemt met betreffende patiënt dan wel de familie of het wel of niet naar wens verloopt.

Dat specialisten zich zorgen maken over deze ontwikkeling in de nazorg, dat moet voor een ziekenhuis een signaal zijn dat ze niet op de juiste manier handelen. Voor de tweede keer sluit het JBZ een afdeling waar patiënten van interne geneeskunde, longgeneeskunde en neurologie worden verpleegd. Die worden verplaatst naar hun eigen afdeling. Het JBZ geeft aan dat ze hiermee 1,3 miljoen bespaart. Ik kan het niet anders beoordelen dan dat er wederom een inbreuk plaatsvindt op de ‘kwaliteit’; zeker patiënten die afhankelijk worden van nazorg via de thuiszorg zullen daar deels de dupe van zijn.

Mijn voorbeeld is niet rancuneus van strekking maar ik hoop dat vele partijen in de gezondheidszorg zullen streven naar een verantwoord ouderenbeleid in de zorg. Daar kan men alleen maar miljoenen mee besparen.

Arie van den Dungen woont in Den Bosch.