Zelfs het zicht op zelfstandige toekomst voor blinde jongeman in gevaar door hoge eigen bijdrage

Posted op april 6, 2018 door doofpotwmoleudal in Awareness, eigen risico, Financieel, Gotzpe, inclusie, Landelijk Ongehoord Nieuws, participatie, Rechten, toegankelijkheid, vervoer, vn-verdrag

GOES – Hij zou het boegbeeld van de overheid kunnen zijn. Jong, gehandicapt en fulltime aan het werk. Maar dat laatste wordt Stefan Sanderse door wetgeving wel moeilijk gemaakt. De hoge eigen bijdrage voor woonwerkverkeer dreigt voor hem onbetaalbaar te worden.

Bron PZC | Bekijk hier ook de video

,Vorig jaar betaalde ik 14 cent per kilometer aan eigen bijdrage. Per 1 januari is dat 49 cent geworden. Ik ben nu 30 euro per dag kwijt om op mijn werk te komen”, zegt Stefan Sanderse uit Vlissingen. ,,Een eigen bijdrage betalen vind ik geen probleem, ik snap ook wel dat de chauffeur betaald moet worden, maar dit is wel heel veel.” Het komt voor hem neer op 90 euro in de week, want hij werkt drie dagen in Goes en twee vanuit huis.

Vorig jaar betaalde ik 14 cent per kilometer aan eigen bijdrage. Per 1 januari is dat 49 cent geworden.

Stefan Sanderse

Stefan Sanderse is tien jaar geleden door een ziekte vrijwel helemaal blind geworden. Alleen aan de randen van zijn gezichtsveld ziet hij een klein beetje. Om op zijn werk op een school in Goes te komen is de ict-deskundige afhankelijk van een taxi. Daarvoor heeft hij ook een indicatie van het UWV.

Voor dit taxivervoer geldt een eigen bijdrage dat wordt vastgesteld op basis van het bruto jaarsalaris. Nu is Sanderse met ingang van 1 januari nét over de inkomensgrens van 37.238 euro geschoten. Daardoor betaalt hij niet 14 cent, zoals de afgelopen jaren, maar 49 cent eigen bijdrage per kilometer. ,,En daar is niks aan te doen want het is een wettelijke regeling”, zegt Sanderse. Hij verwijt het UWV dan ook niks. Maar het stoort hem dat de overheid aan de ene kant vraagt aan jonge gehandicapten om te werken en dat het aan de andere kant moeilijk wordt gemaakt vanwege de kosten.

Wat hem het meest raakt is dat hij door deze situatie het zicht op een zelfstandige toekomst in gevaar ziet komen. Dat maakt hem moedeloos. ,,Ik woon nu nog bij mijn ouders en zit aan het einde van mijn revalidatietraject om weer zelfstandig te wonen. Maar door alle extra kosten die ik heb wordt het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen als ik eenmaal een eigen huis heb.” Hij klinkt wat aarzelend. Wil niet overkomen als een zeur.

,,Maar ik heb nu eenmaal veel extra kosten voor medicijnen, voor hulpmiddelen die ik nodig heb en daar komen de hoge reiskosten nu bij. Ik heb geen uitkering, ik betaal alles van mijn salaris.” Hij heeft al nagedacht over minder werken. Dan gaat zijn bruto salaris omlaag waardoor hij weer onder de inkomensgrens komt. ,,Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil juist blijven werken. Bovendien lost dat het probleem alleen maar tijdelijk op.”

Ik wil juist blijven werken.

Of er nog andere oplossingen zijn weet hij niet. Hij kent niet alle regelingen en potjes uit zijn hoofd. Het UWV heeft hem wel aangeboden mee te denken. ,,We zijn samen aan het kijken wat er mogelijk is.”